Hiçbirimiz her zaman iyi değiliz! Zaten olsak muhtemelen bu sefer de sıkıntıdan deliririz! “Teşrif etmek ister miydiniz?” diye fikrimizi sormadı kimse gelirken. Kendimizi sıcacık, loş bir huzur beşiğinde küvet keyfi yaparken bir anda iki bacağın ve koca koca insanların arasında bulduk. Çok ses var, çok ışık var, burası çok soğuk, “bana dokunma” ve “aa ben ne ya?” Hatırası bile korkunç!
Geliş böyle, gidiş farklı mı? Yoo, niye olsun ki? “İnsanlıktan emekli olmanın vakti gelmişti! Aaa, kimse sana haber vermedi mi? Neyse, yattığın yerde düşünecek çok vaktin olacak! Özelliklerine uygun başka bir hayat bulursak reenkarnasyonda görüşmek üzere. Yok, karafatma mı uğur böceği olacağını sen seçemiyorsun. Performans değerlendirilmesine göre belirleniyor o da! Oldu o zaman, vakit doldu!”
Eee ne oldu o zaman, ne anladık biz bundan. Geldin, yalnız, rehbersiz, çıplak, habersiz. Gittin, yalnız, rehbersiz, çıplak, habersiz. Ee ortasını bari kafamıza göre yaşayalım değil mi ama?
Hem ne gerek var, ha bire otuz iki dişimizi göstererek her saniye ne kadar mutlu olduğumuzu kanıtlamaya? İnternette, mağazada, telefonda… Mutlu olanlar ölümsüz mü? Ya da onlara telefon mu geliyor: “Yarın ölme randevunuz vardı, hatırlatmak için arıyoruz. Bu sefer de unutmazsanız seviniriz. Biliyorsunuz yoksa kontrata göre sizi iki kere öldürmemiz gerekiyor” mu diyorlar.
Belki beni mutsuz olmak mutlu ediyor, sana ne hocam? Sen “beyaz” diyeceksin mesela, ben “hayır, ayaz!” diye haykırarak karşılık vereceğim. Ne olmuş yani beni mutsuz olmak, muhalif olmak, arıza olmak mutlu ediyorsa. “Keyfimin yarı zamanlı çocuk bakıcısı mısın?” diye sorsam sana, yoksa kırılır mısın bana?
Ama lütfen kırılma!
Azıcık özgürlük istiyor insan ya! Bari iki belirsizliğin arasına sıkışan o uzunluğu belirsiz zamanın belirli, anlamlı, değerli hale getirmeye uğraştığımız o ender anlarında! Bırak n’olur, orada da keyfime dokunma!
O zaman ne diyoruz?
-Siyah
-Beyaz
-En büyük
-Ayaz!
“deliliğe tam destek!” üzerine 0 görüş