Sizlerle acıdan tanışıyoruz biz,
Hiç görmediğim kardeşlerim.
Yaşanmadan eksilen yıllardan,
Giyilmeden kirlenen beyazlardan,
Sevgiyle okşanmadan aklaşan saçlardan ya da…
Yürekte ukde kalan,
Yokluğu acıtan neyse ondan:
Sıcak bir çorba, ılık bir kucak, sağlam bir dostluk…
İşte o iç cızlamasından tanışıyoruz, insanın ayaklarını zorla yere bastıran.
Boşluğu insanın yaşama uzanan köklerini söken her bir şeyden tanışıyoruz.
Ham, yalansız, tarif edilemez, kolay hazmedilemez o hislerden…
Bizleri tanışmadan aile yapan da o zaten.
Hüsranla, gamla, haksızlıkla yorulan her an,
Mayana acı katarak, hamurunu şekil alana dek yumruklayarak yoğuran,
Ki hepsi toplanınca adı yaşam,
Belki de odur seni hem yok hem var eden.
Bazen de sineklere inat deli çıkıyor insan…
Zor bir gün bu gün, yine bir katliamın yildonumü😔
Ne güzel söylemişsiniz acilarimizla, acidaslarimizla birlikte böyle böyle insan olunuyor..
Dediğiniz gibi ortak acılarımız degilmi bu toprakları bize yurt yapan. O yüzden acidas kelimeniz çok anlamlı, çok degerli.
Yoldaş, yurttaş, yaşamdas gibi, hatta belki daha fazlasi…
Sevgili Dicle kogaciglu son mektubun da çok acı var, artık dayanamıyorum demişti bizden ayrılırken.. Bu gün düşünüyorum keşke acidaslari çok olsaymış çevresinde, sizin gibi..Bize umudu, yaşama sevincini, başka bir dünyanın mümkün alabileceğini söylediğiniz ve hayatlarımıza dokunduğunu gibi.. Kim bilir belki.
Sagolun sevgili dost insan.
Sagolun acidasim benim.
Ne güzel, ne derin bir yorum, sağolun.
Evet, acılarımızı azaltmak elimizde olmasa da sahi acıdaşlarımızla hayatımızı kuşatmak anlamlandırıyor ve tatlandırıyor herşeyi…
Siz de sağolun sevgili dost insan, sevgili acıdaş, kahkahadaş!
o hisler çok yoğun yaşanır bazen…
Öyle… Ete kemiğe bürünüyorlar bazen adeta.