şimdi düş

Gecenin soğuğunda, büzüştüm bahçenin bir kenarına,

Gözlerim gökyüzünün sonsuzluğunda. 

Yeryüzünden umudu kestim, hele şu aralar, 

Ümit var mı, sanmam, başka bahara? 

Tenhanın ısıran ayazında, dayandım yalnızca duvara,

Tek bir insan evladı yok sokaklarda ya da yıldız yukarıda.

İnadına, inadına, inadına, ağlamayacağım!

Bitmedi bu hikaye, biter mi kırılan bir dal gibi, şimdi, aniden buracıkta?

Ne garip:

Dün bir hayal…

Yarın masal.

Şimdi düş.

Düşüyorum zaten, 

Baksana, çığlık çığlığa!

Ama

Düşlüyorum bir yandan da inadına,

Alnından öpülesi insanlığının aşkına!

Hasretine lanet okuyarak,

Yanarak kanatlanan anneciğine,

Soğukta bir başıma oturarak…

Kimseyle konuşasım yok, 

Sesim kayboldu içimdeki ıssızlıkta.

Biri dese ya:

Bitmez öyle, kırılan bir dal gibi, olmaz öyle, oracıkta!

Susacağım bu ara.

Bilinsin yalnızca:

Bırakmadık biz onu öylece toprağa.

Bir yaprağın üstüne yerleştirip onu ve yerleştirip yaprağı duru suya,

Onu usulca uğurladık kızının yanına.

Ve yağmur yağınca ıslanmıyor onlar.

Karda kışta üşümüyorlar.

Birlikte aya göçmüş onlar,

Gören, duyan çok insan var.

Hilalde hamak kurup sallanıyorlarmış.

Dolunayda aydedeyle masal anlatıyorlarmış.

Söylemediler, bilmem başka neler yapıyorlarmış.

Velhasıl artık aydalarmış ana kız, orada yaşıyorlarmış.

Bir süre önce can dostum, “yazsana” dedi yine; “yine yazsana!” Her şey öyle başladı zaten...
Yazı oluşturuldu 240

Bir yanıt yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Aramak istediğinizi üstte yazmaya başlayın ve aramak için enter tuşuna basın. İptal için ESC tuşuna basın.

Üste dön
%d