Bir şarkı duydun. Duyar duymaz notalara ayrı, sözlerine ayrı aşık oldun. Hatta diyelim ki bu şarkı daha yazanın aklına, söyleyenin dudaklarına konmadan önceden beri sen onu seviyor, bekliyor, özlüyordun…
Bir gün, ki o gün adamakıllı yorulmuştun, evin kapısına kadar gelmişsen de arabadan çıkıp üç adım yolu yürüyecek dermanı bulamıyordun. Konu komşu görür mü diye aldırmadan çıktın arabadan, çıktığın gibi toprağa oturdun. Uzandın hatta sonra… Saatler sonra bir kalktın baktın ki bir sen kalmışsın, bir başını bekleyen ay! Sen ne zamandır hiç bu kadar derin uyumuyordun…
Gün oldu beş kelimeyle yazılacak ama binlerce kelimeyle bile layıkıyla anlatılamayacak olaylar yaşadın. An geldi etrafındaki herhangi birinin “hayatını yazsan roman olurdu”, seninkinden mani bile çıkmazdı sandın, aldandın.
Aynı hayat seni bazen pataklaya bazen şımarta dursun sen hep yaşadın, çoğunlukla içine içine… Bazen ipin ucunda sallanmak istercesine… Bazen uçurtmanın eli çocuk avucunun içinde…
Azaldığını bildiklerin içini doldururken ayrı dokundu yaşam özüne… Coşa coşa açan hanımelleri oyuna kalktıkça, kiraz dalları Napolyonlarla kızarıp ağırlaştıkça ayrı… Gittiğini kabul edemediklerin çoğaldıkça ayrı… Öyle bir doldun ki… Bazen bulaşmasın hislerin diye, bakmadın kimselerin gözlerinin içine… Özellikle!
