İlk gençliğimde ne çok şeye kızardım. Hem de ne acayip şeylere ve ne kadar sık! Mesela insanların macera yaşamaya özenip macera filmleri izlemekle yetinmesine kızardım. Bir şeyi yapmayı çok isteyip yapmak yerine içlerinde ukde haline getirmelerine kızardım. Olasılıklar yerine olanaksızlıkları gözlerinde büyütmelerine kızardım. Yola çıkmayı dilerken yol şarkıları dinlemekten ileri gidememelerine kızardım! Sinirden kızarana kadar kızardım hem de!
Birdenbire değil tabii, bedel ödeye ödeye, yıllarla ve eşyalarla birlikte eskiye eskiye! Ancak ne hoştur ki ateşin ve suyun güçlendirdiği çelik gibi bazı cevherler! Yıllandıkça epriyeceğine kuvvetleniyor! Kabullenmeyi reddetme azmi bence bunların en önde gelenlerinden biri. Kabullendiğin an bil ki o savaş daha başlamadan kaybedildi! Kimsenin seninle uğraşmasına gerek bile yok artık çünkü beyaz bayrak senin elinde ve oyunun galibi çoktan ilan edildi!
Oysa hayallerini para sayar gibi tek tek teslim etmezsen eğer değer bilmez ellere… Çıkmaz sokakta olduğuna inanıp çıkış yolu aramaktan vazgeçmezsen eğer… Ancak o zaman keşfedeceksin belki de inanmayan gözlerle, bir sonraki dönemeçte seni ne eşsiz bir manzara bekler!
selamlar sevgili yazar dostum ( :
bu sefer arayı biraz fazla açtım valla ne deseniz haklısınız. şu sıralar biraz yoğunum. epey aradan sonra yine duygulara tercüman böyle değerli yazınızla geri dönmek ne güzel.
tekrar görüşünceye dek selamlar, sevgiler..
Sevgiler, selamlar benden…
Aman çok açmayalım arayı! Tüm yaşamı çalışmakla harcamayalım! Hoş şimdi bunu yazınca sordum kendime: Ben yapabiliyor muyum bunu? Emin değilim, ya siz?
Biraz neyi, nasıl kabullendiğimizle de ilgili aslında.
”Ben bu durumu kabullendim artık pes ettim” ya da ”evet zor bir süreç yaşıyorum, ama üstesinden geleceğim” şeklinde örneklendirilebilir.
O yüzden kabullenmek kötü bir şey değil bence.
Buradaki kabul biraz teslime gönderme yapıyor.
Yoksa haklısınız, kabullenmek bazen iç huzurunun ana bileşeni!