tamtamlar

İçimdeki yangın o kadar azgın ve oburdu ki…

Ondan kaçmaya çalışırken kendi ürettiğim rüzgârdan bile beslendiğini bilsem de durup oturamadım bir köşeye.

Sanki kovanına çomak sokulmuş bir oğul peşimde değil içimdeydi ve yeterince hızlı koşabilirsem koynuna dalabileceğim su, yanan göğsümü serinletecekti.

Ardından koştuğum şey çareydi, aksiyse yanan evde saçın alev almışken bacak bacak üstüne oturup küçük parmak havada çay yudumlamak gibi imkânsız bir şeydi…

Avutamazsam gönlümü ölecektim sanki.

Boğazım tıkalı, göğsüm dar,

Kalbimde bangır bangır tamtamlar…

Şimdi dönüp bakınca avunmaya akıttığım enerji kendimi sağaltmaya yaradı mı diye merak etmeden duramıyorum. İlk bakışta çok yakın sanılmasalar da özünde uzaktan akraba gibi görünüyorlar yine de gözüme…

Düşünüyorum da “peki, avunmayı gerektirecek şeyler” daha az olsaydı ya da “yüreğim daha sağlam, daha az pırpır?” ne olurdu o zaman? Daha mı yumuşak ve pürüzsüz akardı zaman?

“Keşke”yle yazılmıyorsa tarih, “eğer” boş ve anlamsızsa

Fokurdayan öfke ve pişmanlığın “ah ah” çaydanlıkları, yüreğimizi kavurmaktan başka işe yaramıyorsa….

Ne kalıyor bize “iyi”leşmek için kabulden başka?

İçimde Kalacağına

Bir süre önce can dostum, “yazsana” dedi yine; “yine yazsana!” Her şey öyle başladı zaten…

See author's posts