Söyleseler inanmazdım ama kesin bilgi: İnsan konuşmadıkça konuşmayı unutuyormuş. Daha yavaş ve zorlanarak ifade edebiliyormuş kendisini. Kelimeler kaçıp saklanıyormuş dilinin ucundan.
Odanın kıyısına köşesine gizleniyor, perdenin arkasına üşüşüyormuş kavramlar. Salona, yan komşuya, giderek daha uzağa gidiyorlarmış. O zaman da insan adeta düşünmeyi unutuyormuş.
Korkarım “yalnız insan” deniyor bu türe.
İçinden geldiği gibi konuşmayan, aklının yettiğince düşünmeyen insan ne cins bir insan ola ki?
Çok şanslıyız, neyse ki biz iletişim çağındayız!
