gün güneşli, yol açık

 Işıl ışıl bir günde. Açık, upuzun ve ufka uzanan bir yolda. Havada tek bir bulut olmadan. Ve altında uyumlu ve hızlı bir araba. Güç veren bir hazla gaza basar gibi, kimsenin duymadığını bilmenin tadıyla şarkı söyler gibi, hayat seni nereye götürüyorsa direksiyonu oraya kırar gibi yaşamak vardı hayatı…

Ama hayat öyle bir şey değil! En azından bize değil.

Ne güneşli günler sonsuz, ne yol, ne benzin… Ama tarif edilen o anın sonsuzluğu, yürekte bıraktığı kıvançlı tortu her şeye değer!

Belki o anları biriktirmeliyiz biz, belki öyle öyle evren yüzümüze güler de biz de hayata tutunabiliriz.

Biz kim miyiz? Yaşamın yosunlu, ıslak kayalarda yürümek olduğunu bilenleriz. Ve buna rağmen yürümekten vazgeçmeyenleriz.

Cesur olanlarız yani aslında kısaca. Görünüşteki güçsüzlüğümüz, yaşadıklarımızdan bildiklerimizden geliyor. Aynı onların sahte kudretinin cehaletten gelmesi gibi!

Bir sır daha vereyim mi madem baş başayız: Görünüşteki renksizliğimiz hayallerimizin renkliliğinden kaynaklanıyor aslında. Ve gece gelince, kadın erkek demeden makyajlarını sildiklerinde betleri benizleri atıyor onların. Çünkü hayallerini idealleriyle beraber eskiciye vermişler. Ve hiç pişman değiller.

Yani boş verin siz onu bunu, biz hayalsiz kalabilir miyiz? Yok ki ne yok. Yani yolumuz yol bizim. O zaman çıplak ayak ileri!