kendimle barış anlaşması

Şu yaşıma geldim bu dünyada bir insanın diğer insan kardeşleriyle insanca yaşayabilmesi için önce kendisiyle barışmasının olmazsa olmaz koşullardan biri olduğuna karar verdim. Verdin de ne oldu diyebilirsiniz. Sen barıştın mı kendinle ya da barıştırdıkların oldu mu? Yok. Henüz gelmedi elden maalesef. Yapılacaklar listesine ekledim ve ilhamı bekledim. 

Yükleniyor, yükleniyor, hala daha yükleniyor…

Öte yandan inancım tam ki gezegenin her köşesindeki eğitim sistemleri bu ruhsal iç barış meselesini müfredata eklemeli. İç sesini dinlemek, hayattaki amacını öğrenmek, varlığın geçiciliğini es geçmeden ana işleyebilmek, bedenin iyileştirici gücüne teslim olmayı becermek, doğayla yeniden dostluk köklendirmek, en büyük mücadelenin kendinle olduğunu sezmekle beraber en büyük dostun da kendin olduğunu bilmek gibi temel derslerin arasına eklenmeli bu.

Çok mu idealist, hatta ütopik bir yaklaşım acaba… Şu anki eğitim sisteminin amacı ne peki? İyi insan yetiştirmek mi? Bizden önce yaşamış insanların yarattığı sanatı, bilimi, edebiyatı, uygarlığı bir sonraki noktaya taşıyacakların zihnine yüklemek mi fasikül fasikül? Çocukların potansiyellerini sonuna kadar kullanmasını ve bu sayede iyi bir yaşam sürmelerini sağlamak mı? Şan şöhret mi? Başarı mı? Para mı? 

Kendisiyle barışık olan insan kendinden memnun olmak için tüm bunlara bağımlı kılarak yaşantısını, kendiyle tüm bağlarını usul usul koparmaya ihtiyaç duyar mı?

Yoksa eğitimin amacı barış mı?

Ya da barış, adalet, kardeşlik, eşitlik, bunlar ve benzerleri Bremen Mızıkacıları gibi yollara mı döküldü bir başlarına?  Öyleyse eğer toplanıp kötülüklere karşı Voltran’ı oluştururlar mı bir noktada? Güneş onların ezgileriyle dolmuş bir yeryüzüne doğar mı bir gün acaba? Belki de asıl mesele şu, hala müzikseverler var mı aramızda?