bu doğruysa gerçek ne?

Bazen gerçek, içinde kollarını tüm gücüyle iki yana sallayarak bağırır! “Buradayım! Bak, bak burada! Duy beni! Anla beni! Kurtar beni! Kendini!”

Gerçek, gerçek de olsa çoğunlukla tanınmaya muhtaçtır çünkü. Fark edilmeye, kabul edilmeye, ağızdan ağıza yayılmaya ve zihinlerde yer etmeye ihtiyaç duyar. Yaşayan diğer canlılarla ortak bir an inşa etmek için şarttır bu. Gerçeğin, yalanla doğrunun, (var)sayılanla olanın böyle garip bir huyu vardır. Üstelik, hele bugün, “alternatif gerçekler” bayılır gerçeğin ayağına dolanmaya, gerçekle arasında süregelen derin kardeşlik kavgası yüzünden.

Oysa gerçek “ben doğruyum” demez. Bir iddiada bulunmaz. Talep etmez, plan yapmaz, art niyet düşünmez. 

Sadece ve sakince “Ben varım” der. Ve duyurur ben “olan”ım. Bazen de “beni duy” der bu aralar bana yaptığı gibi… “Duy” der kendisini değil, asıl seni beni düşündüğü için, doğrusu bu olduğu için…. İnsanlar devekuşu olmadığı için. Bilinmeyen hastalık iyileştirilemeyeceği için…

Onu duymak ve anlamak neden bu kadar zor peki? Gerçeklikle bağımız çoktan koptuğu için mi? Hayatı kendi görmek istediğimiz gibi görmek yaşamı (güya) kolaylaştırdığı için mi? Gerçekte olanı görmezden gelmek içimizi rahatlattığı ve gerçeğin perdesini kaldırdığı o sorunla mücadele etme gerekliliğini ortadan kaldırdığı için mi? Yokmuş gibi yapınca yok mu oluyor? Sanırım.

Yanılmıyorsam, ruh sağlığı uzmanlarının gözünde gerçeklikten kopmak, kişinin ruh sağlığı açısından önemli bir gösterge. Ama onların da hayatlarını sadece gerçeği inkar ederek idame ettirebilenlere… Gerçeği kendi amaçları doğrusunda ve bedeli ne olursa olsun umursamadan yeniden kurgulayanlara… Midesindeki “gerçek benim, buradayım” diyen sesi dört bir yandan saldıran mavi ışıklı ekranlara susturtmaya çalışanlara… verecek ilacı yok!

Miden neden yanıyor? Neyi hazmetmek benim gibi sana da zor geliyor? Yemeği mi? Gerçeği mi? Öğrenilmiş çaresizliğimizi mi?