Ölmeyecek kadar uyuyorsun; sonra “zınk” diye sanki horoz ötmüş gibi bir anda uyanıyorsun. Anam babam, yanlış alarm! “Bak horoz uyuyor ve dünyanın seninle aynı zaman diliminde olan nüfusunun neredeyse tamamı da!” desem “Aaa, tamam o zaman, iyi ki söyledin” diyerek dönüp uyumak yok!
Çünkü açıldı o gözler bir defa! Daha doğrusu, dürtüldü o ruh bir defa! Biri geldi, çomak soktu her şeyden habersiz sıcacık yorganın altında rüya kovalayan o bahtsız bedevi hayatına.
N’apacak şimdi o? Bir sağa bir sola dönsün. Tuvalete gitsin. Üç beş sayfa roman okusun. Üstüne bir bardak da soğuk su içsin. Ne yapsın ne etsin de yeniden uyuya dalmayı başarsın? Yok! Kolay değil o öyle! Uyandın mıydı tamam senin işin!
Başa dönmek gerek. Seni uyandıran neydi bir kere? Duyduğun ses evden bir yerden mi geldi? Mesela buzdolabı mı homurdandı? Dışarıdan mı geldi? Kapı mı çaldı, araba alarmı mı öttü? Yoksa ta içinden mi geldi ses? Acaba ruhun sana kendini duyurmaya mı çalışıyor?
Gündüz sen çalışırken, diğer bir deyişle, iyi bir hayat yaşayabilmek için yaşadığın hayatın ve enerjinin çoğunu başkalarına kiralarken, kahve almak için beklemekten teslim saatine proje yetiştirmeye, çarşıdan patates alıp eve gelince saçlarını yıkayıp kurutmaya bir ton harala güreleyle uğraşırken ruhun konuşmaya utanıyor. Kendini paralarcasına aynı anda birçok şeye yetişmeye çalıştığını görerek susmak zorunda kalıyor.
Sonra hava kararıyor, gece oluyor. Sen yatıp uyuyorsun. O da seninle birlikte “Ben de gözümü kırpayım bari” diyerek uzanıyor. Birkaç saat sonra “zınk” ruhun artık uyuyamıyor. Ne desin? “Kalk da baş başa konuşalım” diyor. “Dertlerim var, sana anlatayım” diyor. “İç sesini dinle, o senin dostun” diyor.
Geceler yalnız, derin ve gizemli zamanlar. Ruhlar da derin ve gizemli. İnsanın kendi ruhuyla oturup yıldızlara ya da karanlığa dalması için gecelerden daha iyi bir zaman olabilir mi? İnsan içindeki ses hala konuşabiliyorsa kendini yalnız hissedebilir mi?
“içimdeki sarhoş horoz” üzerine 0 görüş