içimdeki kara delik

Yaşama işi karmaşık bir iş. 

Kafası karışık, elleri bulaşık, yapış yapış, pis bir iş bazen… 

Adı konamadan uçup giden ve o uçuculuğuyla kötüsünün şifasını da beraberinde götüren bir anılar bütünü yaşam denen… 

Aynı zamanda da aniden gelen, yüreğe oturan öküz gibi teklifsizce yerleşen ve hiç gitmeyen bir keder… 

Ve hem de avuç yarısı kadar, kocaman bir beyaz kelebeğin kanadında en beklemediğin anda saçına konan ve sana teslim olan, seni koynuna alan aşk… 

Hepsi ömür ve daha nicesi. 

Yaşama işi karman çorman bir iş, ne kadar uğraşsan da düzen veremediğin bir pasaklılık bazen. 

Dünya dediğin bir koca saray yalnız ve sevgisiz. Ve bir küçük ev, kilimli, bol kitaplı, kedili, süslü çaydanlıklı, sevgili, darmadağınık… 

Diyorum ya yaşama işi karmaşık iş. 

Toprağı ekip dikmenin sırrını öğrenmeye çalışırken dirseklere kadar çamur içinde, 

Suyu çok kaçmış hamurun kıvamını tutturmaya uğraşırken göbeğine kadar una batmış, 

Gitmemeye inat etmiş arabanın açık kaputuna uzay gemisine bakar gibi ürkerek bakarken bilmediğin ıssız bir yolda, hiçbir şeyin ortasında, günün tam da sonunda,

Kucağında midesi bozulmuş bir bebekle, tıkanmış bir lavabo önünde çaresizce çözüm ararken ve bir taraftan bir daha asla ağzına bir lokma koyamayacakmışsın gibi hissederken,

Paraları bir yanda faturaları öte yanda derleyip toplayıp çıkarıp bir sonuca varamayıp içinden delirmek ve hepsinden birer kağıttan uçak ya da uçurtma yapmak geçerken,

En çok da babanı ne kadar özlediğini hatırladıktan tamı tamına bir salise sonra artık onun burada olmadığını yüreğini ezen bir kayayla anımsarken aniden.

Yaşama işi vıcık vıcık rezil bir iş! 

Bazen…