Her ev, ev gibi kokmuyor. Veya görünmüyor. Bazı evler çok şirin ve sıcak olsa bile insan kendini orada evde hissetmiyor.
Nasıl hissetsin ki zaten orası başkasının evi! Bir başkası orayı önce hayal sonra da var etmiş.
Annem ben çocukken “İnsanın kendi evi gibisi yok” derdi. Ve hatta devam ederdi: “Kendi yatağı gibisi yok” “Kendi banyosu gibisi yok” Çoğalt çoğaltabildiğin kadar!
Ve işte, sonunda itiraf ediyorum: Annem bu konuda da haklıymış meğer. Hakikaten yokmuş evin gibisi…
Sevdiğin baharatlarla doldurduğun, o baharatları doldurduğun yemeklerle mutfağını doldurduğun, kokusuyla tüm evi tutturduğun, böylece mutfağın ettiğin mutfak gibisi yokmuş.
Raflarını uzun havlı pastel renkli havlularla, aralarını ne yapıp edip bulduğun leylak kokulu, büyük kalıp sabunlarla doldurduğun… Bu ak sabunları bedenine sürüp köpürttükçe dertlerine kese atar gibi içini, havasını leylaklarla doldurduğun, buğusunu temizlediğin aynalarında yeni bir sana uyandığın banyo gibisi yokmuş.
Hele o yatak odası… Gün gelince seni canavarların en koca dişlisinden saklayan. Gün gelince en şefkatli anne kolları olan rüyaların. Hatta seni yeniden babacığına kavuşturan, yine unutmuşken aslında onun artık…
Hele o yatak odası… İnsan olmanın sadece beyninin içinde yaşamak ve yapılması gerekenleri yapmak olmadığını hatırlatan. Zırhlarından soyunup hafiflemeni, rahatlamanı, aklını, aklına geleni boşaltmanı sağlayan…
Hakikaten yokmuş evin gibisi…
Her filmin patlamış mısırı, her mide bulantısının nane limonu, her uykusuz gecenin bıkılmayan romanı, her hastalığın yumuşak battaniyesi, her kutlamanın renkli camlı kadehleri demek ev.
Ve hatta anneanneciğimin kıyamadığım çeyizleri, annemin elimi hiç bırakmayacak el havluları; lavanta yağı damlası, gözyaşı ve düş izli yastık kılıfları…
“Bugün dua ettim hepimiz için
Yüce Tanrı” herkese ev versin.
