Bazı insanlar o kadar kötü kalpli oluyor ki…
Önce şöyle bir şaşalıyorum, gerçek olduklarına inanamıyorum.
Sonra yapıp ettikleri, kötücül varlıklarını inkâr edemeyecek hale gelince,
İçimden geçiresim geliyor:
“Öyle yalnız, öyle umutsuz bir hale gel ki terapiye bile seni iyi etme ihtimaline inandığından değil, birinin parasıyla dahi olsa seni dinlemesine muhtaç hale düştüğünden gitmek zorunda kal!”
Diye…
Ama içimdeki, insanlıktan ümidini kesmeyi reddeden çocuk öyle yadırgayarak bakıyor ki gözlerime, nemlenmeye hazır kirpiklerle,
İçimden geçiremiyorum.
Velhasıl, onlar da “en kötü terapistlere denk gelesin” diye beddua edemediklerimizin arasına katılıyor!
Liste giderek uzuyor.
Olsun, görebilen görüyor, bilebilen biliyor…
Biliyorum!
Öyle anlıyorum ki, senin en kötü terapistlere denk gelesiceler ile benim mezarında rahat yatamayasıcalar aynı kategoriye denk geliyor. Ha, bir de ben içimden geçiriyorum. Aklıma tersi gibi, güneşli güzel günler göresiceler geldi şimdi.