haftasonu beş gün olsun

Hayatımızdan memnun muyuz? Nasıl anlarız? Gün bittiyse ama o günü hiç yaşamamışız, dahası o günden hiç tat almamışız gibi hissediyorsak… Ne kadar yorgun hatta tükenmiş de olsak bir gün daha yaşamadan yaşlanmayı hazmedip uykuya dalamıyorsak bir türlü… Ya da kalktığımız andan itibaren içeride gizlice tekrarlanan bir “akşam olsa da yatsak” mottosuyla, ancak bir robot canlılığıyla yaşamda varlık gösteriyorsak… 

Yani bir başka deyişle, birileri robotları insanlaştırmaya çalışırken, insan doğan ama günü memnuniyetsizlikle dolan herkes gibi, bırak durup gülleri koklamayı bir yana, burnumuzdan nefes almayı bile unutmuşsak… 

“Bir görev insanı” bilinciyle kaytarmak isteyen yanlarımızı, ödün vermez bir sorumlu yetişkin duruşuyla acımasızca pataklarken gün boyu… Ve akşam olduğunda, bir zorunluluğu bir gün daha yerine getirmekten memnun ama kendinden memnun olmayan bir halde, saatlerin parmak aralarından sızan kum misali eriyip gidişini izlemek giderek daha uzun düşündürüyorsa insanı…

“O zaman bence bulutlar mavi olmasa da olur artık” demek ne kolay olurdu değil mi? “Söndürün yıldızları!” “Tamam, kuşlar da susabilir, ara veriyoruz.” “Kelebeklere söyleyelim, boşuna kanat çırpıp yorulmasınlar, zaten saatleri sınırlı! Aa bilmiyorlardı da şimdi öğrendiler ve koro halinde ağlıyorlar mı? Ne yapalım, demek ki öğrenmelerinin vakti gelmiş!” 

Film setinde çekime ara verir gibi işte “Tamam arkadaşlar, bir saat ara” diyorsun. İşi gücü bırakıp dağılıyorsun ve bir daha da toplanmıyorsun.

Pes etmenin böyle iyi bir yanı var işte: Karar veriyorsun ve yoluna gidiyorsun. Su alan kayığı boşaltmaya çalışmaktan vazgeçer gibi… Kayık ne zamandır yapmak istediğini yapıp batıyor ve sen bırakıyorsun kendini suya… Sen sağ, ben selamet… Sırtında artık sadece varsa giysilerinin yükü, ferahlatıcı bir hafiflikle çıkıyorsun yeni bir yola… Ya da dibe çekiliyorsun, hareketsiz, gürültüsüz, dirençsizce… Ağırlığıyla omuzlarına yüklenen sorundan, yokluğuyla ayağını tekinsizce yerden kesen bir boşluğa düşüyorsun…

Kalkarsan yine düşebilirsin. Kalkmazsan bir daha düşemezsin ama düştüğünle kalırsın ve bir daha hiç yürüyemezsin! Seçim senin.

İsteden Bile Terk Edemiyorsun

Bazen pes etmek gerek. Çünkü bazı şeylerin oluru olmuyor. Bunu kabul etmek de kolay değil ama bu böyle işte… Tüm sanrılarımıza rağmen aslında gücümüz pek az şeye yetiyor. Bir de işin ilginç yanı, bazen asıl savaş pes edince başlıyor. Yani bir cepheden basıp gidiyorsun belki ama savaş alanını hepten terk etmiyorsun. Daha doğrusu, istesen de edemiyorsun.

Buradaki mesele neyi oldurmak için dişini tırnağına takmana değer, ne için hiç uğraşmaya değmez, onu ayırt edebilmek belki de… Bunu başarırsak eğer daha bir memnun oluruz hayatımızdan diyebilir miyim? Bilmiyorum ama yetmez sanırım.

Bunu anlamak için günlerin akıp giderken ağzımızda bıraktığı tada bakıyorum. İçimize siniyor mu yaşadıklarımız, bizi mutlu ediyor mu, ona… Saatlerin ne kadarı sorumluluklara ne kadarı zorunluluklara ne kadarı diğerlerinden kalan zamana sıkıştırılan hayata ayrılıyor ona bakıyorum. 

Kaç günün sonunda, günün arkasından “daha yüzünü bile göremedim, gitme ne olur!” diye koşturuyorum…  En çok da ona bakıyorum… Yaptığım titiz hesaplara dayanarak tatil günlerinin sayısıyla iş günlerininkinin değiş tokuş edilmesi gerektiğine inanıyorum.